ايرانيان باستان نخستين مردمي بوده اند كه براي اداي احترام و بزرگداشت و سپاسگزاري از سالخوردگان روز مشخصي را در سال تعيين كرده بودند و اين روز، بيست وپنج شهريورماه هر سال بود و قدمت آن به سه هزار سال مي رسد. در آن زمان و تا چهارده قرن پيش، روزهاي هر ماه ايراني نام خاص داشت و روز بيست وپنج شهريور «اشيش وانگ Ashish vangh»خوانده مي‌شد كه روز رحمت خدا، اخلاقيات و معنويات و روان پاك بود.
ماه شهريور «شهرور shehrevar »تلفظ مي‌شد. پس از سقوط ساسانيان، چون در ايام نوروز هم دستبوسى پيران قوم رسم بود، اين مراسم اختصاص به نوروز يافت و به تدريج روز سالخوردگان (بيست و پنج شهريور) كمرنگ و در ايران به فراموشي سپرده شد. ولي، كشورهاي ديگر و عمدتا از قرن بيستم آن را براي خود احياء كرده‌اند كه در كشورهاي انگليسي زبان به «سينيور دي» معروف است. نخستين قانون كيفر عمومي ايران عدم توجه فرزندان به والدين سالخورده را جرم شناخته بود كه مجازاتي از درجه جنحه داشت.
ژاپني‌ها پانزده سپتامبر (بيست و چهار شهريور) را به عنوان روز سالخوردگان برگزار مي‌كنند كه گمان نمي‌رود ربطي به روز باستاني سالخوردگان ايران داشته باشد.
بايد توجه داشت كه از دو دهه پيش توجه به سالخوردگان و بازنشستگان در سراسر جهان چشمگير شده است. در آمریکا درمان سالخوردگان مطلقا رايگان است و بسياري از فروشگاه‌ها در روز معيني از هفته، اجناس خود را به آنان با پانزده درصد تخفيف مي‌فروشند. بعضي شرکت‌هاي هوايي به سالخوردگان تخفيف قابل ملاحظه مي‌دهند و استفاده از اتوبوس‌هاي شهري برايشان رايگان است.
برگرفته از کتاب جشن‌های کهن ایران زمین/دکتر کورش سالاری
